Już od ponad dwóch miesięcy mieszkam i pracuję w Irlandii, w niewielkiej, nadmorskiej miejscowości Dingle (pd.-zach. Irlandii), leżącej na półwyspie o tej samej nazwie, którego zachodni kraniec jest najdalej na zachód wysuniętym miejscem w Europie.

Podróż liniami Central Wings przebiegła bez zakłóceń. Podczas odprawy na Okęciu obawiałem się tylko o prawie kilogram główek jigowych w moim bagażu podręcznym. Na szczęście główki nie wzbudziły zainteresowania Straży Granicznej, w przeciwieństwie do pilników do paznokci wydobywanych z kosmetyczek niektórych pań ;-).

Oczywiście na ryby wybrałem się pierwszego dnia pobytu na „Zielonej Wyspie”. Z kolegą pojechaliśmy pospinningować z klifów, w niewielkiej wąskiej zatoce Oceanu Atlantyckiego.

Warunki były fantastyczne: piękna słoneczna pogoda, niezbyt silny wiatr (w Irlandii wieje zawsze…) i zaczynający się przypływ.

Michał łowił tradycyjnie: kij 270 do 300g, żyłka 0,50, a na agrafce German’s Spratt (ni to pilker, ni to wahadłówka – tu wszyscy na to łowią, a w sklepie sportowym w Dingle nie ma praktycznie innych przynęt). Postanowiłem łowić po polsku: kij Cormorana 240 do 30 g (mój sprzęt właśnie był w drodze do Irlandii), kołowrotek Dragon Impulse i żyłka Sufit Xcelon 0,40 (do tej pory, a minęły już ponad 2 miesiące, żyłka rewelacyjnie się sprawuje, nie osłabił jej nawet kontakt z silnie zasoloną wodą Atlantyku).

W zatoce podczas przypływu jest ok. 15 metrów głębokości. Na główkę o masie 23 g. zakładam niebiesko-białego Manns’a Predatora. Pierwszy rzut i podczas opadu czuję lekkie stuknięcie. Wyciągam kopyto bez ogonka! Na hak jiga wędruje czarno-perłowe kopyto Relaxa. Drugi rzut i w opadzie typowe pstryknięcie sandaczowe. Zacinam i jest!!!! Pierwsza irlandzka ryba!!! Po kilku minutach ostrej walki Michał schodzi nad wodę, mrucząc pod nosem o prawie frajera oraz inne niecenzuralne teksty pod moim adresem, by podebrać pollocka, czyli rdzawca. Ryba ma ok. 3 kg.

Rdzawce biorą na kopyto w każdym rzucie. Mają średnio 1-2 kg. Wreszcie i Michał zacina pierwszego rdzawca na Spratta. W końcu brania ustają. Michał jest zdziwiony brakiem w zatoce wszędobylskich makreli, ale jak się później okazało, ryby te podchodzą do wybrzeży Irlandii dopiero wiosną.

Przerwa w braniach trwa kilkanaście minut. Polloki znowu zaczynają brać, a może po prostu całe ich stado pojawiło się znowu w zatoce. Po kolejnym rzucie, gdy kopyto było już praktycznie pod klifem, poczułem potężne uderzenie i od razu ryba odjechała kilkanaście metrów na hamulcu. Gdy po prawie 10 minutach rdzawiec pokazał się na powierzchni. Michał stwierdził, że takiego okazu jeszcze nie widział. Po drobnych problemach z podebraniem ryby (wysokie fale), potężny pollok jest w końcu na brzegu. Ryba jest przepiękna: ma prawie 80 cm długości i waży ok. 6 kg. Postanawiamy zabrać go na kolację. Po fachowym przyrządzeniu przez Michała smakuje wybornie.

To była moja pierwsza wyprawa. Teraz często łowię pstrągi i niewielkie trocie w rzekach wpadających do zatoki oraz muchuję w przepięknych śródleśnych (lasy w Irlandii to dość rzadka formacja roślinna…) jeziorkach z tęczakami.

Przede mną jeszcze najlepszy sezon i na oceanie i na wodach śródlądowych. A w planach złowienie płaszczki i bassa morskiego oraz wyprawa na łososie i szczupaki w okolice Shannon.

Pozdrawiam z Irlandii - tpe
foto: Kasia, Michał, tpe

Komentować mogą wyłącznie zarejestrowani użytkownicy