Słownik o reportażu mówi: gatunek prozy publicystycznej, audycja radiowa, telewizyjna lub film, stanowiące żywy opis zdarzeń i faktów znanych autorowi z bezpośredniej obserwacji i z autentycznych materiałów. Aby być nie "reporterem", lecz reportażystą, trzeba szanować dwa kanony reportażu: fakty i język, w którym się pisze. Reportaż nie jest "sprawozdawaniem" w krótkich depeszowych tekścikach, ale wymaga niekiedy tygodni "łażenia za sprawą", uzupełnienia wiedzy, przetworzenia wydarzeń we własnej wrażliwości, tak aby później napisać coś, co formalnie ociera się o literaturę. Sytuacje, wydarzenia, sprawy codzienne i nadzwyczajne, obserwacje, podglądactwo, łatwe, trudne i proste rozmowy - wszystko to można znaleźć w artykułach z tego działu.

Według słownika felieton to krótki utwór publicystyczny, zwykle o tematyce społecznej, obyczajowej lub kulturalnej, posługujący się literackimi środkami ekspresji. Tak naprawdę felieton jest to ironiczny, prześmiewczy, niekiedy nawet szyderczy tekst na poważne tematy - opowiada o sytuacjach, wydarzeniach, cechach ludzkich i o społeczeństwie oraz społecznościach (środowiskach) i bywa przy tym małpio złośliwy, czasami nieprzyjemny, ale zawsze budzi śmiech, aczkolwiek niekiedy przez łzy. Aby napisać dobry felieton potrzebne są - poza autorem - 5 rzeczy: świetny tytuł, sarkastyczne poczucie humoru, umiejętność piętnowania sytuacji absurdalnych, swoboda w posługiwaniu się anegdotą i zabawnymi powiedzonkami oraz celna pointa. Warto spróbować swoich sił.

Opowiadanie, to się wydaje najłatwiejsze... Usiąść przy ognisku i opowiedzieć historię, a następnie ją zapisać. Prawda, że proste? No to może warto poszukać odpowiedzi na pytanie, czym właściwie opowiadanie jest? Opowiadanie to forma wypowiedzi, w której przedstawia się najczęściej fikcyjne zdarzenia, zachowując ciąg przyczynowo-skutkowy. Jest to zazwyczaj niewielki utwór epicki o nieskomplikowanej fabule. Charakterystyczną cechą gatunku epickiego (a do epiki należy opowiadanie) jest osoba narratora, który może być uczestnikiem wydarzeń (narrator pierwszoosobowy) lub tzw. wszystkowiedzącym obserwatorem (narrator trzecioosobowy). A budowa? Cóż, znienawidzona, szkolna - wstęp, rozwinięcie, zakończenie... Ale tu stopni się nie stawia, jeśli tekst trafi do tego działu, znaczy, że jest na 6. Zapraszamy więc do naszego wirtualnego ogniska - opowiedzcie nam coś pięknego.

Wielu ludzi o własnej pasji pisuje wiersze. Pisze się je o wszystkich miłościach własnego życia - a więc o pozornie tak trywialnej pasji jaką jest wędkarstwo, także. Wiersz, to niekoniecznie mowa wiązana, niekoniecznie rymowanka składana dla rymów. Nie chcielibyśmy, aby ten dział zamienił się w zbiór częstochowskich dziadowszczyzn - rym jest środkiem literackiej ekspresji, techniką wyrażania własnej wrażliwości i poetyckiego oglądu rzeczywistości, nie zaś celem samym w sobie. Jest tu jednak miejsce zarówno dla poezji tradycyjnej, jak i da białego wiersza, a nawet dla eksperymentów formalnych i lingwistycznych. A są wśród nas ludzie, którzy piękne poezje pisują.

Najczęściej przy ognisku, choć coraz już rzadziej wędkarze próbują swoich sił, a właściwie gardeł podczas wspólnych spotkań, zlotów, zasiadek... Otwierając ten dział, mamy nadzieję na publikację wielu tekstów tzw. piosenek biesiadnych, zwłaszcza z wędkarską nutką. Mile widziane każde przeróbki, adaptacje i wariacje znanych szlagierów, oby w rytmie i z rybką w tle. Pamiętajcie! Żeby skutecznie zaśpiewać nadsyłane teksty, koniecznie trzeba podać melodię, a jeśli piosenka będzie zupełnie nowa, choć kilka nutek :)